Καφεδακιου Αναγνωσμα Νο 43:Οδυσσεας Ελυτης-Αξιος Εστι!

Στις 18/3/1996 φευγει απο την ζωη ο μεγαλος μας νομπελιστας ποιητης Οδυσσεας Ελυτης η Αλεπουδελης(οπως ηταν το αληθινο του επωνυμο),Αφηνοντας ωστοσο πλουσιο εργο πισω του:

Αξιον Εστι

Ηλιος ο Πρωτος

Ηλιος Ηλιατορας

Μονογραμμα

κλπ,κλπ,κλπ......

Σημερα λοιπον τιμαμε τη μνημη του μεγαλου νομπελιστα ποιητη μας Οδυσσεα Ελυτη:

1)Ενα το χελιδονι(αποσπασμα απο το Αξιον Εστι):

Ένα το χελιδόνι * Για να γυρίσει ο ήλιος * Θέλει νεκροί χιλιάδες * Θέλει κι οι ζωντανοί * Θε μου Πρωτομάστορα * Θε μου Πρωτομάστορα * Πάρθηκεν από Μάγους * Το' χουνε θάψει σ' ένα * Σ' ένα βαθύ πηγάδι * Μύρισε το σκότα * Θε μου Πρωτομάστορα * Θε μου Πρωτομάστορα * Σάλεψε σαν το σπέρμα * Το φοβερό της μνήμης * Κι όπως δαγκώνει αράχνη * Έλαμψαν οι γιαλοί * Θε μου Πρωτομάστορα * Θε μου Πρωτομάστορα *

κι η Άνοιξη ακριβή θέλει δουλειά πολλή να 'ναι στους Τροχούς να δίνουν το αίμα τους. μ' έχτισες μέσα στα βουνά μ' έκλεισες μες στη θάλασσα! το σώμα του Μαγιού μνήμα του πελάγου το 'χουνε κλειστό δι κι όλη η Άβυσσο. μέσα στις πασχαλιές και Συ μύρισες την Ανάσταση! σε μήτρα σκοτεινή έντομο μες στη γη δάγκωσε το φως κι όλο το πέλαγος. μ' έζωσες τις ακρογιαλιές στα βουνά με θεμέλιωσες!

2)Της δικαιοσυνης ηλιε νοητε

Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ * μη παρακαλώ σας μη * Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά * και τα σπίτια πιο λευκά * Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια * στον αιθέρα στέκει να * Και δεν είναι μήτε ξένου λογισμός * μόνο πένθος αχ παντού * Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό * τους παλιούς φίλους καλώ * Μα 'χουν όλα τα αίματα ξαντιμεθεί * και στον έναν ο άλλος μπαί * Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ *  μη παρακαλώ σας μη * και μυρσίνη συ δοξαστική λησμονάτε τη χώρα μου! στα ηφαίστεια κλήματα σειρά στου γλαυκού το γειτόνεμα! της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά και στη θάλασσα μόνη της! και δικού της μήτε αγάπη μια και το φως ανελέητο! τα γυρίζω πίσω απ' τον Καιρό με φοβέρες και μ' αίματα! κι οι φοβέρες αχ λατομηθεί νουν εναντίον οι άνεμοι! και μυρσίνη συ δοξαστική λησμονάτε τη χώρα μου!                                                      3)Μονογραμμα Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς Είμ' εγώ, μ' ακούς Σ' αγαπώ, μ'ακούς Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς Των ανθρώπων Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς Της αγάπης Μια για πάντα το κόψαμε Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς; Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς. 4)Ασμα ηρωικον και πενθιμον για το χαμενο ανθυπολοχαγο της Αλβανιας Γι' αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή, Λυώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο! Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα, Κάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας αντίκρυ Στο θάνατο - κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει. Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος Καταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο, Κιάλια, τηλέμετρα, όλμοι κέρωσαν! Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας! Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες! Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά... Στο χώμα μόνο μια στιγμή κουνήθηκαν οι ρίζες, Ύστερα σκόρπισε ο καπνός κι η μέρα πήε δειλά Να ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια. Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά Μόλις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος, Κι ύστερα χύθηκε μεμιάς ως τα χλωμά του νύχια!                               4 Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη, Μ' ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά, Μ' ένα κλαδάκι λησμονιάς στ' αριστερό του αφτί, Μοιάζει μπαξές που του' φυγαν άξαφνα τα πουλιά, Μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά, Μοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε Μόλις είπαν «γεια παιδιά!» τα ματοτσίνορα Κι η απορία μαρμάρωσε... Κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη. Αιώνες μαύροι γύρω του Αλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή Κι οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες Ακούν με προσοχή· Όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε, Όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή Όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή. Κάτω απ' τα πέντε κέδρα, Χωρίς άλλα κεριά, Κείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη... Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα, Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο, Κι ανάμεσα απ' τα φρύδια - Μικρό πικρό πηγάδι, δακτυλιά της μοίρας, Μικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο, Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση! Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από που του- Από που του' φυγε η ζωή. Μην πείτε πως - Μην πείτε πως ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου Έτσι λοιπόν η μια στιγμή, έτσι λοιπόν η μια Έτσι λοιπόν η μια στιγμή, παράτησε την άλλη, Κι ο ήλιος ο παντοτεινός έτσι με μιας τον κόσμο!  Αυριο: Μανος Ελευθεριου-Ασμα(κατα τη χουντα)ανθελληνικον:Θητεια Επισης στο οπτικοακουστικον ανθολογιον θα ανεβουν βιντεο με τραγουδια της"Θητειας"του Μανου Ελευθεριου.