Καφεδακιου αναγνωσμα Νο 12:Αφιερωμα στον Οδυσσεα Ελυτη

1)Ασμα ηρωικον και πενθιμον για τον χαμενο ανθυπολοχαγο της Αλβανιας(αποσπασμα):

 Γι'αυτους η νυχτα ηταν μια μερα πιο πικρη, 

λυωνανε το σιδερο,μασουσανε τη γης

-ο θεος τους μυριζε μπαρουτι και μουλαροτομαρο!

Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλλα στον αέρα,
καθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας άντικρυ
στο θάνατο - κ' η μοίρα ό τι θέλει ας πεί.
Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κ' ηύρε το θάρρος,
καταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο,
-κιάλια, τηλέμετρα, όλμοι κέρωσαν!
Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες!
(Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά...)
                                               Στο χώμα μόνο μια στιγμή κουνήθηκαν οι ρίζες,
                                               ύστερα σκόρπισε ο καπνός κ' η μέρα πήε δειλά 

να ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια.Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
                                         -μολις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος,
                                            κ' ύστερα χύθηκε μεμιάς ως τα χλομά του νύχια!

2)Αξιον Εστι(αποσπασματα)

2α)Ενα το χελιδονι

ΕΝΑ το χελιδονι * κι η Ανοιξη ακριβη Για να γυρισει ο ηλιος * θελει δουλεια πολλη Θελει νεκρους χιλιαδες * να 'ναι στους Τροχους Θελει κι οι ζωντανοι * να δινουν το αιμα τους. Θε μου Πρωτομαστορα * μ' εχτισες μεσα στα βουνα Θε μου Πρωτομαστορα * μ' εκλεισες μες στη θαλασσα! Παρθηκεν απο Μαγους * το σωμα του Μαγιου Το 'χουνε θαψει σ' ενα * μνημα του πελαγου Σ' ενα βαθυ πηγαδι * το 'χουνε κλειστο Μυρισε το σκοτα * δι κι ολη η Αβυσσο. Θε μου Πρωτομαστορα * μεσα στις πασχαλιες και Συ Θε μου Πρωτομαστορα * μυρισες την Ανασταση! Σαλεψε σαν το σπερμα * σε μητρα σκοτεινη Το φοβερο της μνημης * εντομο μες στη γη Κι οπως δαγκωνει αραχνη * δαγκωσε το φως Ελαμψαν οι γιαλοι * κι ολο το πελαγος. Θε μου Πρωτομαστορα * μ' εζωσες τις ακρογιαλιες Θε μου Πρωτομαστορα * στα βουνα με θεμελιωσες!

2β)Της δικαιοσυνης ηλιε νοητε

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ηλιε νοητε * και μυρσινη συ δοξαστικη μη παρακαλω σας μη * λησμοναται τη χωρα μου! Αετομορφα εχει τα ψηλα βουνα * στα ηφαιστεια κληματα σειρα και τα σπιτια πιο λευκα * στου γλαυκου το γειτονεμα! Της Ασιας αν αγγιζει απο τη μια * της Ευρωπης λιγο αν ακουμπα στον αιθερα στεκει να * και στη θαλασσα μονη της! Και δεν ειναι μητε ξενου λογισμος * και δικου της μητε αγαπη μια μονο πενθος αχ παντου * και το φως ανελεητο! Τα πικρα μου χερια με τον Κεραυνο * τα γυριζω πισω απ' τον Καιρο τους παλιους φιλους καλω * με φοβερες και μ' αιματα! Μα 'χουν ολα τα αιματα ξαντιμεθει * κι οι φοβερες αχ λατομηθει και στον εναν ο αλλος μπαι * νουν εναντιον οι ανεμοι! Της Δικαιοσυνης ηλιε νοητε * και μυρσινη συ δοξαστικη μη παρακαλω σας μη * λησμονατε τη χωρα μου !

2γ)Της αγαπης αιματα

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αιματα * με πορφυρωσαν Και χαρες ανειδωτες * με σκιασανε Οξειδωθηκα μες στην * νιοτια των ανθρωπων Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο Στ' ανοιχτα του πελαγου * με καρτερεσαν Με μπομπαρδες τρικαταρτες * και μου ριξανε Αμαρτια μου νά 'χα * κι εγω μιαν αγαπη Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο Τον Ιουλιο καποτε * μισανοιξανε Τα μεγαλα ματια της * μες στα σπλαχνα μου Την παρθενα ζωη μια * στιγμη να φωτισουν Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο Κι απο τοτε γυρισαν * καταπανω μου Των αιωνων οργητες * ξεφωνιζοντας "Ο πού σ' ειδε, στο αιμα * ζει και στην πετρα" Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο Της πατριδας μου παλι * ομοιωθηκα Μες στις πετρες ανθισα * και μεγαλωσα Των φονιαδων το αιμα * με φως ξεπληρωνω Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο

2δ)Ανοιγω το στομα μου

Ανοιγω το στομα μου * κι αναγαλιαζει το πελαγος Και παιρνει τα λογια μου * στις σκοτεινες του σπηλιες Και στις φωκιες τις μικρες * τα ψιθυριζει τις νυχτες που κλαιν * των ανθρωπων τα βασανα. Χαραζω τις φλεβες μου * και κοκκινιζουν τα ονειρα Και τσερκουλα30 γινονται * στις γειτονιες των παιδιων Και σεντονια στις κοπε * λες που αγρυπνουνε Κρυφα για ν' ακουν * των ερωτων τα θαυματα. Ζαλιζει τ' αγιοκλημα * και κατεβαινω στον κηπο μου Και θαβω τα πτωματα * των μυστικων μου νεκρων Και το λωρο το χρυσο * των προδομενων Αστερων τους κο * βω να πεσουν στην αβυσσο. Σκουριαζουν τα σιδερα * και τιμωρω τον αιωνα τους Εγω που δοκιμασα * τις μυριαδες αιχμες Κι απο γιουλια και ναρκισ * σους το καινουργιο Μαχαιρι ετοιμα * ζω που αρμοζει στους Ηρωες. Γυμνωνω τα στηθη μου * και ξαπολυουνται οι ανεμοι Κι ερειπια σαρωνουνε * και χαλασμενες ψυχες Κι απ' τα νεφη τα πυκνα * της καθαριζουν Τη γη, να φανουν * τα Λιβαδια τα Παντερπνα !

3)Μονογραμμα(αποσπασμα) 

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς Είμ' εγώ, μ' ακούς Σ' αγαπώ, μ'ακούς Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς Των ανθρώπων Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς Της αγάπης Μια για πάντα το κόψαμε Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς ’κου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς; Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.