Καφεδακιου αναγνωσμα Νο 7-Ποιηση με αρωμα χειμωνα(3 χειμερινα ποιηματα)

                                                               Νο 1

                                                          Δεκεμβρης

“Η μητερούλα στον κόρφο της κοιμίζει/ το ακριβό, το μόνο της παιδί

έξω με χιόνια Δεκέμβρης τριγυρίζει/ κι αυτή το σφίγγει και, σα να τραγουδεί

σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα, η μητερούλα:

«Άγιε Νικόλα, που ξέγνοιστα χτενίζεις/ τ’ άσπρα σου γένια ψηλά στον ουρανό

και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις/ μην το κρυώσεις, λυπήσου τ’ ορφανό.

Λαμπάδα τρέχω σ’ εσέ ν’ ανάψω κιόλα, Άγιε Νικόλα!

Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι/ που αγαπάει, μικρό μου, τα παιδιά.

Ζεστό σου φέρνει καινούριο φουστανάκι/ και την ευχή του πιστή σου συνοδιά.

Κοιμήσου τώρα, και θάρθει στ’ όνειρό σου, να  ο Χριστός σου!

Κι αφού μας φύγει, δε μας ξεχνά, θ’ αφήσει/ στον Άη Βασίλη για σε παραγγελιά

χίλια παιχνίδια λαμπρά να σου χαρίσει/ και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά.

Με τη χαρά του η χάρη του θα σμίγει/ κι αφού μας φύγει!

Τι θα μου μένει, αν γράφθη μαύρη μέρα/ για να το χάσω από την αγκαλιά;

Χωρίς παιδάκι τι είναι η μητέρα/ χωρίς πουλάκι τι θέλει κ’ η φωλιά;

Αν της πετάξει, ας πέσει χαλασμένη…Τι θα μου μένει!»”

Κωστής Παλαμάς, Άπαντα

                                                             

                                                                                                           Νο 2

                                                                           Πανω σε μια χειμωνιατικη αχτινα

«Εἶπες ἐδῶ καὶ χρόνια:

«Κατὰ βάθος εἶμαι ζήτημα φωτός».
Καὶ τώρα ἀκόμη σὰν ἀκουμπᾷς
στὶς φαρδιὲς ὠμοπλάτες τοῦ ὕπνου
ἀκόμη κι ὅταν σὲ ποντίζουν
στὸ ναρκωμένο στῆθος τοῦ πελάγου
ψάχνεις γωνιὲς ὅπου τὸ μαῦρο
ἔχει τριφτεῖ καὶ δὲν ἀντέχει
ἀναζητᾷς ψηλαφητὰ τὴ λόγχη
τὴν ὁρισμένη νὰ τρυπήσει τὴν καρδιά σου
γιὰ νὰ τὴν ἀνοίξει στὸ φῶς.

                                                                                       Γιωργος Σεφερης

                                                                                   Νο 3

Χειμωνιάτικα Δέντρα

                                                  Τὰ σκοτεινὰ φυλλώματα τὰ πεῦκα ἀργοσαλεύουν,
                                                   σὰ ρασοφόροι στὸ βουνὸ ποὺ μάχονται ν᾿ ἀνέβουν,
                                            κι ὁ θλιβερός τους ὁ ψαλμὸς στ᾿ ἄδεια βογγάει λαγκάδια
                                                   σὰ μουσικὸς ἀντίλαλος ἀπὸ βαθιὰ πηγάδια.

                                                   Μαζί τους κάτι ὁλόγυμνα κλαριὰ δὲν ἀποσταίνουν
                                                  τρελλὰ μιὰ χειμωνιάτικη καμπάνα νὰ σημαίνουν,
                                                  ὅπου τὰ γέρνει ὁ ἄνεμος γέρνουν, σημαίνουν, δίχως
                                                  ἀπ᾿ τὸ βουβό τους σήμαντρο ποτὲ νὰ βγαίνει ὁ ἦχος.

                                                  Καὶ στὸν καθρέφτη τοῦ νεροῦ, ποὺ σὰν τὴν καταχνιά,
                                                  κάποτε -τ᾿ ἀνοιξιάτικο τὸ λέει τὸ παραμύθι-
                                                  τὸν κῆπο τῆς Νεράιδας ἐστρῶναν τὰ κλωνιὰ
                                                  τίποτε τώρα στὰ θολὰ δὲν ἀπομένει βύθη.

                                                  Σὲ ραγισμένους γύρω αὐλοὺς οἱ καλαμιὲς φυσοῦνε
                                                  τὰ νυφικὰ μαλλάκια τους μαδοῦν μαδοῦν οἱ ἰτιές,
                                                  τὸν κῆπο τῆς Νεράιδας σβημένο νοσταλγοῦνε
                                                  καὶ κλαῖν τὶς ἀνοιξιάτικες ἐφήμερες σκιές,

                                                 Ὤ! κι ὅλο σκύβουν στὰ νεκρὰ νερὰ τὰ βουρκωμένα,
                                                  ὤ! κι ὅλο σειοῦνται κι ἔχουνε μὲς στὸν πικρὸ βοριᾶ
                                                  τὰ ἴδια τὰ κινήματα, τ᾿ ἀργὰ κι ἀπελπισμένα,
                                                  πού ῾χομε μὲς στὴ λύπη μας κι ἐμεῖς τὴν πιὸ βαριά.

                 

                                                 Λαμπρος Πορφυρας