Καφεδακιου αναγνωσμα Νο 13-Ποιηματα για τους θαλασσινους...

1) ΚΑΡΑΝΤΙ.

Μπάσες στεριές, ήλιος πυρός και φοινικιές,
ένα πουλί που ακροβατεί στα παταράτσα.
Γνέφουνε δυο στιγματισμένα μαύρα μπράτσα,
που αρρώστιες τα 'χουνε τσακίσει τροπικές.

Παντιέρα κίτρινη σινιάλο του νερού.
Φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο.
Τα δυο φανάρια της νυχτός. Κι ο Pisanello

                                                       ξεθωριασμένος απ' το κύμα του καιρού.

                                                      Το καραντί... Το καραντί θα μας μπατάρει.
                                                       Σάπια βρεχάμενα, τσιμέντο και σκουριά.
                                                       Από νωρίς, δεξιά στη μάσκα την πλωριά,
                                                        κοιμήθηκε ο καρχαρίας που πιλοτάρει.

                                                        Όρντινα δίνει ο παπαγάλος στον ιστό,
                                                 όπως και τότε απ' του Κολόμπου την κουκέτα.
                                                   Χρόνια προσμένω να τυλίξεις τη μπαρκέτα,
                                                     χρόνια προσμένω τη στεριά, να ζαλιστώ.

                                                       Φωτιές ανάβουνε στην άμμο ιθαγενείς
                                              κι αχός μας φτάνει καθώς παίζουν τα όργανά τους.
                                                  Της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους
                                                       στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς.

                                                 Φύκια μπλεγμένα στα μαλλιά, στο στόμα φύκια.
                                                     Έτσι ως κοιμήθηκες για πάντα στα βαθιά
                                                        κατάστιχτη, πελεκημένη από σπαθιά,
                                                     διπλά φορώντας των Ινκάς τα σκουλαρίκια.

                                                                 Νικος Καββαδιας

Αγια Θαλασσινη-Ανδρος
(φωτο του 1945)

2)     Ἡ Θαλασσινή

Στὶς καλύβες μία φορᾶ ζοῦσε ἡ Θαλασσινιά.
Ζοῦσε κάτω στὸ γιαλὸ καὶ λουζόταν στὸ νερό.
Καὶ μία νύχτα ποὺ φυσοῦσε καὶ ζητοῦσε καὶ ζητοῦσε
παλικάρι καὶ παιδὶ ποὺ ἔφυγε μὲς τὴ βροχή.

Ποῦθε πῆγε τὸ παιδὶ Θαλασσινή, ποῦ ῾χει πάει τὸ πουλί;
Ὁ ἀϊτός, τὸ χελιδόνι καὶ μᾶς λιώνανε οἱ πόνοι.
Στὶς καλύβες καίει-καίει τὸ γιαλὸ καίει τὴν ἄμμο, καίει τὸ νερό.
Παλικάρι πιὰ δὲν βρίσκει τ᾿ ὄνειρό της νὰ μεθύσει.

Στὶς καλύβες μία φορὰ ζοῦσε ἡ Θαλασσινιά.
                                                                            Ζοῦσε κάτω στὸ γιαλὸ καὶ λουζόταν στὸ νερό.

                                                          Μιχαλης Κατσαρος

3)   Μποτίλια στὸ πέλαγο

Τρεῖς βράχοι λίγα καμένα πεῦκα κι ἕνα ρημοκλῆσι
καὶ παραπάνω
τὸ ἴδιο τοπίο ἀντιγραμμένο ξαναρχίζει.
τρεῖς βράχοι σὲ σχῆμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεῦκα, μαῦρα καὶ κίτρινα
κι ἕνα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στὸν ἀσβέστη.
καὶ παραπάνω ἀκόμη πολλὲς φορὲς
τὸ ἴδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτὰ
ὡς τὸν ὁρίζοντα ὡς τὸν οὐρανὸ ποὺ βασιλεύει.
Ἐδῶ ἀράξαμε τὸ καράβι νὰ ματίσουμε τὰ σπασμένα κουπιά,
                                                                       νὰ πιοῦμε νερὸ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε.
                                                                      Ἡ θάλασσα ποὺ μᾶς πίκρανε εἶναι βαθιὰ κι ἀνεξερεύνητη
                                                                       καὶ ξεδιπλώνει μίαν ἀπέραντη γαλήνη.
                                                                      Ἐδῶ μέσα στὰ βότσαλα βρήκαμε ἕνα νόμισμα
                                                                       καὶ τὸ παίξαμε στὰ ζάρια.
                                                                      Τὸ κέρδισε ὁ μικρότερος καὶ χάθηκε.
                                                                      Ξαναμπαρκάραμε μὲ τὰ σπασμένα μας κουπιά.

                                                                                             Γιωργος Σεφερης

4) Θαλασσινα τραγουδια

Γλυκά φυσά ο μπατης,
η θάλασσα δροσίζεται,
στα γαλανά νερά της
ο ήλιος καθρεφτίζεται·
και λες πως παίζουν μ’ έρωτα
πετώντας δίχως έννοια
ψαράκια χρυσοφτέρωτα
σε κύματ’ ασημένια.

Στου καραβιού το πλάι
ένα τρελό δελφίνι
γοργόφτερο πετάει
και πίσω μάς αφήνει.
και σαν να καμαρώνεται
της θάλασσας το ατι
με τους αφρούς του ζωνεται
και μας γυρνά την πλάτη.

Χιονοπλασμένοι γλάροι,
ποχουν φτερούγια ατιμητα
και για κανένα ψάρι
τα μάτια τους ακοίμητα,
στα ξαρτια τριγυρίζοντας
ακούραστοι πετούνε
ή με χαρά σφυρίζοντας
στο πέλαγος βουτούνε.

Και γύρω καραβάκια
στη θάλασσ’ αρμενίζουν
σαν άσπρα προβατάκια
που βόσκοντας γυρίζουν
με χαρωπά πηδήματα
στους κάμπους όλη μέρα,
κι έχουν βοσκή τα κύματα,
βοσκό τους τον αέρα.

Γεωργιος Δροσινης